Zbiór
zasad etyki, tradycji i zwyczajów łowieckich
Opracowany
przez:
Komisję
Etyki, Tradycji i Zwyczajów Łowieckich
Naczelnej Rady łowieckiej
Przyjęty przez Naczelną Radę Łowiecką
6 czerwca 1992 r.
Łowiectwo
jest szczególną dziedziną życia społecznego- łączy w sobie harmonijnie
ochronę przyrody ojczystej i wykonywanie polowania, walor kulturalno- oświatowy
i rekreacyjny, wartości wychowawcze i gospodarcze. Zadania te realizują myśliwi
zrzeszeni w Polskim Związku Łowieckim, zgodnie z obowiązującymi przepisami
prawnymi, statutowymi i regulaminowymi oraz w oparciu o tradycje , zwyczaje i
etykę łowiecką.
W historii Polski łowiectwo zajęło znaczące miejsce, wnosząc istotny wkład
do materialnej i duchowej kultury narodu, co znalazło odbicie w sztuce i
uformowało trwałe wartości obyczajowe oraz moralne.
Współcześni myśliwi starają się te wartości kultywować, rozwijać i
wzbogacać, przestrzegając w swej działalności nie tylko przepisów prawa,
regulaminów i statutów, lecz również norm etycznych oraz zwyczajów.
1.
Myśliwi zorganizowani w Polskim związku Łowieckim realizują cele
polskiego łowiectwa. Przynależność do Polskiego Związku Łowieckiego jest
świadomie i dobrowolnie przyjętym obowiązkiem- statutowym i moralnym-
czynnego uczestniczenia w rzetelnym wykonywaniu wszystkich zadań naszej
Organizacji , a prawo posiadania i używania broni myśliwskiej do celów
zgodnych ze statutem PZŁ i regulaminem wytwarza poczucie zwiększonej
odpowiedzialności.
2.
Myśliwy za swój podstawowy obowiązek uważa rzetelne przestrzeganie
norm prawa łowieckiego oraz pełne podporządkowanie się wymogom dyscypliny
organizacyjnej.
3.
Myśliwy nie ogranicza swego udziału w łowiectwie wyłącznie do
wykonywania polowania. Troski o hodowle i ochronę zwierzyny nie pozostawia
kolegom. Wykonując polowanie i inne czynności związane z gospodarką łowiecka
ma na względzie dobro przyrody ojczystej, jej zachowanie dla przyszłych pokoleń,
wykazuje dbałość o środowisko przyrodnicze człowieka i równowagę
ekologiczną.
4.
Myśliwy nie szuka w uprawianiu łowiectwa korzyści materialnych, myślistwo
bowiem nie może być środkiem do ich osiągania. Najcenniejszą korzyścią myśliwego
jest obcowanie z przyroda oraz doznawanie przeżyć łowieckich i radości w
gronie braci myśliwskiej.
5.
Materialnym wyrazem sukcesu myśliwego są trofea. Zdobyte trofea myśliwy
darzy szczególnym szacunkiem, preparuje je i konserwuje, a udostępnienie na
wystawy uważa za zaszczytny obowiązek.
6.
Myśliwy stale pogłębia swą wiedzę zarówno w dziedzinie ekologii i
gospodarki łowieckiej, jak również historii i tradycji polskiego łowiectwa.
Jest stałym czytelnikiem książek i czasopism o tematyce łowieckiej.
7.
Myśliwy uczestniczy w realizacji zadań statutowych PZŁ, angażując całą
swą wiedzę i doświadczenie.
8.
Myśliwy podczas wykonywania polowania oraz prac hodowlanych w łowisku
kieruje się zasadą nadrzędności gospodarki rolnej i leśnej- współdziała
z właścicielami gruntów w trosce o ochronę zwierzyny.
9.
Przebywając w łowisku myśliwy okazuje szacunek dla pracy rolnika i leśnika.
Swoim zachowaniem stwarza atmosferę wzajemnej życzliwości.
10. W kontaktach z ludnością zamieszkałą na dzierżawionym terenie myśliwy swoim postępowaniem przyczynia się do utrwalenia dobrej opinii o Polskim Związku łowieckim, popularyzuje wiedzę o nowoczesnym łowiectwie, stara się pozyskać dla niego sprzymierzeńców, zwłaszcza wśród młodzieży.
11.
Przyjęte na siebie obowiązki organizacyjne myśliwy wykonuje rzetelnie.
Zaufanie i wdzięczność kolegów są jedyną za nie rekompensatą.
12.
Myśliwy wrażliwy jest na problemy społeczności lokalnych i w miarę
możliwości stara się pomóc w ich rozwiązywaniu.
13.
Myśliwy dba o mienie koła łowieckiego. Swe materialne zobowiązania
wobec Związku reguluje punktualnie i rzetelnie.
14.
Myśliwi solidarnie uczestniczą we wszystkich pracach organizowanych
przez koło łowieckie, proporcjonalnie do swych możliwości fizycznych,
sprawności i umiejętności.
15.
Myśliwy, uczestnicząc w życiu Związku posługuje się w mowie i piśmie
tradycyjnym słownikiem łowieckim doskonaląc jego znajomość.
16.
Myśliwy nie powoduje w łowisku nadmiernego niepokoju.
17.
W życiu organizacyjnym i w czasie polowań myśliwy stosuje zasadę równości
wszystkich członków PZŁ. W stosunku do kolegów, członków naganki, gości i
innych osób jest uprzejmy, lojalny i koleżeński. Cechuje go szacunek i życzliwość
wobec kolegów oraz gotowość okazywania im pomocy. Przyczynia się do
zachowania dobrej atmosfery podczas wspólnych imprez, taktownie odnosi się do
współuczestników polowań. Podporządkowuje się poleceniom kolegów pełniących
obowiązki funkcyjne. Jest punktualny i słowny. Służy radą mniej doświadczonym
kolegom.
18. Szczególnym szacunkiem i taktowną opieka otacza najstarszych wiekiem myśliwych, którzy z powodu ograniczonej sprawności fizycznej nie są w stanie w pełni uczestniczyć w polowaniach i pracach gospodarczych w łowisku. Przeznacza dla kolegów starszych i niepełnosprawnych wygodniejsze miejsca w pojazdach. W czasie polowania udziela im pomocy przy poszukiwaniu lub patroszeniu i przenoszeniu zwierzyny.
19.
Myśliwy traktuje naganiaczy z szacunkiem i należytą troską, zapewniając
im odpowiednie posiłki i chwile odpoczynku. Stara się o utrzymanie koleżeńskiej
atmosfery między myśliwymi i naganką
20. Myśliwy dba o etyczny stosunek do zwierzyny. Poszukiwanie rannej zwierzyny myśliwy uważa za swój moralny obowiązek, a odnaleziona sztukę dostrzeliwuje w sposób humanitarny. Nie wyręcza się naganiaczami przy poszukiwaniu rannej zwierzyny grubej.
21.
Myśliwy nigdy nie traktuje strzału do zwierzyny jako treningu
strzeleckiego.
22. Poszanowanie i godne obchodzenie się z odstrzeloną zwierzyna świadczy nie tylko o kulturze myśliwego, ale także wyraża jego szacunek do przyrody.
23.
W czasie polowania myśliwy zachowuje umiar i opanowanie by ni dopuścić
, żeby pasja myśliwska nie przerodziła się w zachłanność. Dobry myśliwy-
to niekoniecznie ten, który zostaje królem polowania.
24.
Myśliwy umie wstrzymać się od strzału, jeżeli okoliczności wskazują
na brak szansy ucieczki zwierza lub podniesienia strzelonej sztuki. Powstrzymuje
się również od dania strzału do zwierzyny w przypadku wątpliwego własnego
pierwszeństwa.
25.
Myśliwy jest świadom bogatego dorobku polskiego łowiectwa, które
stara się godnie reprezentować w kontaktach z myśliwymi- cudzoziemcami.
26.
Dokonując odstrzałów selekcyjnych myśliwy ma na uwadze nie tylko
sucha treść kryteriów, ale również swoją role , jaką pełni w przyrodzie.
27.
Myśliwy dba o bezpieczeństwo na polowaniu. Poluje zawsze ze sprawdzoną
bronią, zna jej cechy techniczne. Jest świadom swych umiejętności
strzeleckich, które stale doskonali.
28.
Spory powstałe w czasie myśliwi rozstrzygają w atmosferze koleżeńskości
i zgodnie z przyjętymi zasadami.
29.
Przebiegowi polowania towarzyszy zachowanie zwyczajów łowieckich, a
przede wszystkim pasowanie na myśliwego, podawanie "złomu", urządzanie
pokotu i używanie sygnałów myśliwskich.
30.
Na polowaniu myśliwy występuje w estetycznym ubiorze myśliwego,
odpowiadającym tradycji, ale tez uwzględnia zwyczaje w jego środowisku.
31.
Myśliwy otacza opieką psa myśliwskiego- towarzysza i pomocnika swych
łowów. Dba o zaspokojenie jego potrzeb, nie zmusza do wysiłku ponad jego możliwości.
Użytkując psa myśliwskiego wystrzega się powstawania konfliktów z
otoczeniem. Starzejący się pies myśliwski zasługuje na zapewnienie mu
spokojnej starości.
32.
Ograniczając liczebność szkodników w łowisku myśliwy wykazuje
szczególna rozwagę oraz unika zatargów z miejscową ludnością.
33.
Wątpliwości związane z zachowaniem etyki myśliwy rozstrzyga we własnym
sumieniu zgodnie z prawem i zwyczajami łowieckimi.
ZWYCZAJE I CEREMONIAŁ ŁOWIECKI
Jesteśmy
krajem o bogatych tradycjach łowieckich. W czasie ponad tysiącletniej historii
naszego państwa - a pamiętać musimy, że myślistwo było jednym z najważniejszych
zajęć naszych przodków na długo przed powstaniem państwa polskiego- wykształciły
się różnorodne formy zwyczajów i ceremoniału łowieckiego.
Powstała i rozwinęła się także bogata gwara myśliwska, będąca zwierciadłem
życia naszych przodków, przejawem rozwoju i bogactwa naszego języka, świadectwem
jednej z tradycyjnych dziedzin kultury narodowej.
Przekazując myśliwym opis zwyczajów łowieckich i ceremoniału myśliwskiego
pragniemy, aby były one szeroko stosowane przez wszystkie koła łowieckie i
wszystkich myśliwych, przyczyniając się do wzbogacenia form samowychowania w
szeregach braci myśliwskiej, a język łowiecki był czynnikiem zespalającym
nasze środowisko.
Tradycja łowiecka jest żywą tkanką; w wielu środowiskach myśliwych powstają
nowe , oryginalne zwyczaje, które wzbogacają kulturę łowiecką i tworzą
nasz wspólny dorobek. Należy te inicjatywy rozwijać i kultywować.
1.Posługiwanie się językiem łowieckim
Geneza
polskiego języka łowieckiego sięga zamierzchłych czasów. Kształtował się
on na przestrzeni setek lat, wzbogacany ciągle rozwojem praktyki i wiedzy łowieckiej
. Wpływały na niego przemiany społeczne i gospodarcze. W obrzędach myśliwskich
przestrzegano obowiązku stosowania języka łowieckiego na łowach i gronie
braci łowieckiej. W poemacie Flis (
XVI wiek ) Sebastian Klonowic pisze:
Już
gębę trąbą zwać u charta
musi
kto raz myśliwskiej polewki zakusi
zająca kotką, ucho już nie uchem
musi zwać słuchem
tłustego skromnym, prędkiego ciekawym
musi zwać, kto chce być myśliwcem prawym
Język
łowiecki był zawsze - i jest nim dzisiaj- językiem żywym, podlega stałemu
rozwojowi. Powstają nowe określenia, życie wycofuje z terminologii łowieckiej
nieaktualne pojęcia.
Źródłem poznania języka łowieckiego jest nie tylko książka Stanisława
Hoppego Słownik języka łowieckiego
- ale również czasopismo Łowiec
Polski i liczne fachowe publikacje wydawane współcześnie.
2.Sygnały łowieckie
Sygnały
łowieckie to przede wszystkim system porozumiewania się myśliwych. Mają one
nie tylko praktyczne znaczenie w czasie wykonywania polowania, ale są nieodłącznym
elementem zwyczaju myśliwskiego. Któż nie pamięta wspaniałych strof Pana
Tadeusza Adama Mickiewicza- Koncert Wojskiego:
Natenczas
Wojski chwycił na taśmie przypięty
swój róg bawoli długi , cętkowany, kręty (...)
Bo w graniu odzew dźwięczący, rześki: to pobudka;
Potem jęki po jękach skomlą, to psów granie;
A gdzieniegdzie ton twardszy jak grzmot, to strzelanie.
Wielowiekowa jest tradycja stosowania sygnałów łowieckich granych na rogu lub
trąbce. Dawny myśliwy rozróżniał ponad trzydzieści tekstów muzycznych, ułatwiających
wykonywanie polowania w trudnych puszczańskich warunkach. Dziś, poza sygnałami
stosowanymi według wymogów polowań, pozostały sygnały wzbogacające obrzędy
związane z łowami. Ich nazwy podajemy w odpowiednich tekstach opisujących
ceremoniał łowiecki ( nuty w załączeniu).
Corocznie zwiększa się liczba myśliwych znających sygnały łowieckie i biorących
udział w konkursach sygnalistów. Naczelna Rada Łowiecka pragnie, by ten
element tradycji wzbogacał nasze życie łowieckie.
3. Ślubowanie
Ślubowanie
jest pierwszym obrzędem, z którym spotyka się każdy młody myśliwy przyjęty
do Polskiego Związku Łowieckiego Staż w kole łowieckim i administracyjne kłopoty
ma już za sobą: egzamin złożony wymagane prawem i regulaminem zaświadczenia
i zezwolenia uzyskane, wpisowe wpłacone. Rozpoczyna życie myśliwskie. Wówczas
to powinien złożyć uroczyste ślubowanie. Obrzęd ten wprowadza młodego myśliwego
w klimat tradycji i obyczaju łowieckiego. Ślubowanie przeprowadza się w
zasadzie w łowisku w czasie zbiórki myśliwych przed pierwszym zbiorowym
polowaniem , w którym bierze udział młody myśliwy , może również odbyć
się podczas posiedzenia Wojewódzkiej Rady Łowieckiej lub innych uroczystości.
Podczas ślubowania towarzyszy młodemu myśliwemu jego opiekun, który sprawował
pieczę nad nim podczas odbywania stażu . Ślubowanie powinno mieć uroczysty
charakter.
Ślubowanie przyjmuje przewodniczący zarządu koła, łowczy lub prowadzący
polowanie.
Dla uświetnienia uroczystości może w niej współuczestniczyć najstarszy
wiekiem myśliwy bądź posiadacz odznaczenia " Złom".
Ślubujący wywołany zostaje z szeregu myśliwych przygotowanych do odprawy. Ślubujący
powtarza tekst klęcząc na lewym kolanie, z odkrytą głową ( okrycia głowy
zdejmują wszyscy uczestnicy ślubowania ), broń trzyma w lewym ręku, pionowo
opartą stopką o ziemię, za nim stoi opiekun trzymając prawą dłoń lub
kordelas na jego ramieniu.
Tekst
ślubowania
Przystępując
do grona polskich myśliwych ślubuje uroczyście:
przestrzegać sumiennie praw łowieckich,
postępować zgodnie z zasadami etyki łowieckiej,
zachowywać tradycje polskiego łowiectwa,
dbać o dobre imię łowiectwa i godność polskiego myśliwego.
Po wypowiedzeniu formuły myśliwy wstaje, przyjmujący ślubowanie podaje mu rękę i wypowiada słowa:
Na chwałę polskiego łowiectwa bądź prawym myśliwym, niech Ci bór darzy.
Zebrani na odprawie koledzy odpowiadają- "Darz Bór", a jeżeli jest sygnalista, gra on sygnał "Darz bór". Po odebraniu sygnału myśliwi nakrywają głowy. Przyjmujący ślubowanie opiekunowi za trud poniesiony dla dobra łowiectwa i koła. Ślubujący przyjmuje gratulacje i życzenia kolegów, a następnie wstępuje do szeregu.
4. Odprawa myśliwych przed polowaniem
Odprawa
myśliwych przed polowaniem powinna mieć charakter poważny i uroczysty, jest
to przywitanie myśliwych z łowiskiem ( knieją - polem ) i spotkanie kolegów
przed łowiecką przygodą.
Sygnalista
gra sygnał " Zbiórka myśliwych ". Myśliwi ustawiają się w
szeregu, naprzeciwko ich naganiacze. Odprawę i polowanie prowadzi łowczy koła
lub myśliwy wyznaczony przez zarząd koła.
Prowadzący
odprawę wita gości, myśliwych i pomocników. Wita łowisko ( knieję- pole ),
aby obdarzało łowców ( myśliwych ) sukcesem.
Następnie
prowadzący dopełnia czynności przewidzianych regulaminem polowań, tj.
informuje o gatunkach i ilości zwierzyny przewidzianej do odstrzału, omawia
system sygnałów oraz zasady bezpieczeństwa, upewnia się o posiadaniu przez
uczestników niezbędnych dokumentów.
W czasie następującego potem losowania kart stanowiskowych zachowuje się kolejność odpowiadającą godności uczestnika i zwyczajowa gościnność. Sygnał " Apel na łowy" kończy odprawę.
5. Chrzest myśliwski i pasowanie
Chrzest
myśliwski - to bardzo stara ceremonia związana z przyjęciem adepta do grona
myśliwych , powtarzana po ubiciu pierwszej sztuki danego gatunku zwierzyny.
Odbywa się na polowaniu. Po odtrąbieniu, o ile jest sygnalista, śmierci zwierza najstarszy funkcją myśliwy nakazuje młodzikowi klęknąć na lewe kolano i znacząc farba ubitej zwierzyny jego czoło wypowiada słowa:
W imię Boga, św. Jerzego, św. Michała chrzczę Cię na wyznawcę św. Huberta.
Jeżeli myśliwy zdobył pierwszą zwierzynę na polowaniu zbiorowym i był to zwierz gruby, to po zakończonym miocie lub w czasie pokotu najstarszy funkcją myśliwy wywołuje z szeregu kandydata do ceremonii i wzywa do przyjęcia pasowania. W tym czasie sygnalista gra sygnał " Pasowanie ", a uczestnicy polowania zdejmują nakrycia głowy. Pasowany klęka na lewe kolano po grzbietowej stronie pozyskanego zwierza. Lewą rękę opiera na broni, prawą na zwierzu. Celebrujący przypomina mu o obowiązkach prawego myśliwego i znaczy farbą czoło adepta, wypowiadając słowa:
Pasuję Cię na rycerza św. Huberta, bądź
prawym, mężnym i uczciwym myśliwym.
Jak przy ceremonii chrztu zwyczaj nakazuje , aby nie ścierać farby do końca
polowania. Jeżeli myśliwy zdobył zwierza na polowaniu indywidualnym, to ceremonii chrztu
lub pasowania może dokonać jego " starszy" kolega. Ten fakt należy
podać do wiadomości członków koła na pierwszym zbiorowym polowaniu podczas
pokotu.
Warto też przestrzegać zasady, żeby pierwszego upolowanego grubego zwierza młody
myśliwy patroszył własnoręcznie, nie korzystając z pomocy fizycznej kolegów
czy naganiaczy, lecz słuchając jedynie ich wskazówek.
6. Dekorowanie gałązką " złomu "
Złomem
nazywamy krótka ( 20-m 30cm ) gałązkę świerku, jodły , dębu, buka lub
innych drzew (sosna , olcha) bądź roślin ( wrzos ) , typowych dla miejsca
polowania.
"Złomem" czcimy każdą ubitą sztukę grubej zwierzyny. Myśliwy, któremu
bór darzył staje po stronie grzbietowej ubitego zwierza , a prowadzący
polowanie lub jego towarzysz na polowaniu indywidualnym odłamuje "złom"
, część jego wkłada zwierzynie do gęby , jako tzw. Ostatni kęs, resztę składa
na ranie postrzałowej, po czym odłamuje kawałek pomazanej farbą gałązki i
na kordelasie lub kapeluszu wręcza go lewą ręką szczęśliwemu strzelcowi,
podając mu prawicę ze słowami "Darz bór". Ceremonia ta może
odbywać się przy dźwięku trąbki myśliwskiej głoszącej daną zwierzynę
na rozkładzie (według gatunku ). Otrzymany "złom" myśliwy zakłada
za wstążkę kapelusza lub przymocowuje do czapki i nosi do końca polowania.
Jeżeli zwierz został zdobyty przez samotnego myśliwego na polowaniu
indywidualnym, myśliwy przed patroszeniem wkłada zwierzynie do gęby
"ostatni kęs", a drugą gałązkę "złomu" przystraja własne
okrycie głowy, może również zagrać sygnał " Zwierzyna na rozkładzie".
Tradycyjnie przyjęte jest, że złom, jak wskazuje nazwa, jest odłamywany , a
nie obcinany nożem lub kordelasem i wręcza się go przed patroszeniem
zwierzyny.
7. Pokot
Pokot-
to tradycyjny sposób zakończenia łowów.
Przy ubitej zwierzynie, leżącej w określonym porządku według łowieckiej
hierarchii, zbierają się myśliwi oraz pomocnicy ( naganka ).
Zwierzynę układa się na prawym boku od prawej ku lewej stronie.
W pierwszym szeregu są wielkie drapieżniki ( ryś, wilk ), w następnych
szeregach kolejno: łosie, jelenie, daniele, dziki, sarny, lisy i inne drapieżniki
futerkowe, dalej: zające, króliki, następnie "pióro", tj. bażanty
i inne ptactwo łowne. Lisy układa się z kitami wyprostowanymi na przedłużeniu
linii grzbietu. Co dziesiątą sztukę zwierzyny drobnej wysuwa się o pół długości
Myśliwi
stają w szeregu u czoła rozkładu, pomocnicy po przeciwnej stronie, przed nimi
sygnaliści. Jeżeli pokot odbywa się o zmroku, to rozpala się ognisko lub
ustawia się pochodnie.
Tradycja zabrania przekroczenia leżącej na rozkładzie zwierzyny, tak myśliwym,
jak i pomocnikom.
Prowadzący polowanie składa raport najstarszemu funkcją w kole myśliwemu:
podaje wyniki polowania, ogłasza " króla polowania" i "wicekrólów",
dziękuje myśliwym i pomocnikom. Potem następuje otrąbienie rozkładu dla każdego
zdobytego gatunku zwierzyny, z wyjątkiem ptactwa, które otrąbione zostaje
sygnałem " Pióro na rozkładzie"
Zgodnie z tradycją w czasie raportu i otrąbienia pokotu myśliwi i pomocnicy
stoją z odkrytymi głowami. Jeżeli na polowaniu nie ma myśliwego, któremu
prowadzący mógłby złożyć raport, dokonuje on tylko ogłoszenia wyników
polowania.
PO raporcie lub ogłoszeniu wyników polowania następuje ogłoszenie i
dekoracja " króla polowania" i "wicekrólów". Wskazane
jest, by pokot podsumowany został kilkoma zdaniami na temat koleżeńskiej
atmosfery i zgodnego z etyką odbycia łowów. Hejnały " Koniec
polowania" i "Darz bór", wysłuchane z odkrytymi głowami kończą
łowy.
8. Hubertowiny
Do
tradycji łowieckiej należy święceni dnia patrona myśliwych- św . Huberta.
Święto to obchodzone jest 3 listopada. Zwyczaj ten powinien być kultywowany,
choć łowy odbywają się często nie w dniu patrona, lecz w najbliższym dniu
wolnym od pracy.
Polowanie " hubertowskie" bywa przeważnie pierwszym polowaniem
jesiennym w sezonie. Łowom w tym dniu nadaje się szczególnie uroczysty
charakter. Zazwyczaj przebieg polowania jest skrócony dla zorganizowania wspólnego
ogniska lub biesiady. Na "hubertowiny" powinni być zaproszeni goście
mieszkający na terenie obwodu łowieckiego i współpracujący z kołem.
9 . Polowanie noworoczne lub wigilijne
Polowanie
noworoczne lub wigilijne należy do tradycyjnych łowów organizowanych w naszym
Związku. Łowy te posiadały zawsze szczególny charakter- miały na celu zaciśnięcie
koleżeńskich więzów, podkreślenie estetycznej wartości łowiectwa,
wzbogacanie przeżyć myśliwskich innymi treściami niż samo polowanie.
Tradycyjnie łowy w tym dniu powinny kończyć się wcześniej, tak aby przy
ognisku bądź wspólnym stole, w atmosferze koleżeństwa dokonać zbilansowani
łowieckich przeżyć minionego roku, utrwalić kształtujące się na tej
kanwie przyjaźnie, życzyć kolegom dobrych myśliwskich dni w następnym roku.
Są koła łowieckie , które w tym dniu, wykorzystując odbywające się łowy,
Święcą prasłowiański zwyczaj dzielenia się pokarmem ze zwierzętami.
Dziś ma to inny wyraz- myśliwi przed pierwszym miotem lub pędzeniem udają się
do paśników i składają tam karmę. Piękny to ukłon w stronę tradycji
naszych pradziadów, warto go szerzej propagować wśród kół łowieckich.
Powszechnie uważa się , że najpowszechniejszą , klasyczną - a przy tym
najbardziej "myśliwską spośród wszystkich naszych pieśni łowieckich-
jest pieśń " Pojedziemy na łów ". Podajemy tekst tej pieśni w
opracowaniu Wacława z Olecka ( z 1833 roku ).
Pojedziemy
na łów, na łów, towarzyszu mój
Na
łów, na łów na łowy,
do zielonej dąbrowy, towarzyszu mój.
A
tam biegnie zając, zając, towarzyszu mój!
Puszczaj
charty za smyczą ,niech zająca pochwycą, towarzyszu mój.
Pojedziemy
na łów, itd...
Aż
tam biegnie sarna, sarna ,towarzyszu mój!
Puszczaj
charty ze smyczą,
niechaj sarnę uchwycą, towarzyszu mój!
Pojedziemy
na łów, itd...
Aż
tam biegnie sobol,
sobol, towarzyszu mój!
Pojedziemy
na łów, itd.
Aż
tam biegnie panna ,panna , towarzyszu mój!
Puszczaj
charty ze smyczą,
niechaj pannę pochwycą, towarzyszu mój!
A
teraz się dzielmy, dzielmy, towarzyszu mój!
Tobie
zając i sarna,
a mnie sobol i panna, towarzyszu mój.
A
kiedy ci krzywda, krzywda, towarzyszu mój!
Tobie
siodło, a mnie koń,
teraz że
się ze mną goń, towarzyszu mój.
A
kiedy ci krzywda, krzywda, towarzyszu mój!
Moja
szabla, a twój kij, teraz
że się ze mną bij, towarzyszu mój.
A
kiedy ci krzywda, krzywda, towarzyszu mój!
Twoje gardło, a mój miecz, twoja głowa pójdzie precz, towarzyszu mój.