Podczas 5 dni polowania Koledzy mieli do dyspozycji 9 wyjść w łowisko. Pogoda była w te dni bardzo zróżnicowana. Czasami padało, czasami lało, a czasami była uporczywa mżawka.
Jeżdżę do Białorusi już 19 lat i tak strasznej pogody jeszcze nie widziałem. Ba, nie słyszałem od białoruskich Kolegów, by kiedykolwiek we wrześniu takowa bywała.
Łosie, mimo że żyją wśród mokradeł, deszczu w żadnej postaci nie lubią. Tak naprawdę, to ich o to nie pytałem, ale jedno jest pewne: albo nie odzywają się w deszczową pogodę, albo też z powodu szumu powodowanego opadami, ich stękania nie słychać. Tak czy inaczej, Koledzy nie słyszeli bukowiska. A właśnie po to, by je usłyszeć, by przeżyć towarzyszące mu emocje, przyjechali tu na początku września, czyli wtedy, gdy okres godowy rozpoczynają stare byki. Były jednak zwierzaki, którym opady nie przeszkadzały. Za to zwierzaki te bardzo przeszkadzały myśliwym. To komary! Były ich setki, tysiące, miliony... Nikt z nas nie widział nigdy takich ilości tych złośliwych bestii. Niektórzy znają to z opisów Ejsmonda czy Meissnera. 
Przedostatniego wieczora miał swoją szansę Jan P. W potęgowanych deszczem ciemnościach, wabiony łoś podszedł do niego na kilkanaście metrów. Jasiu uwikłany w pastorał nie strzelił, ale wrócił na kwaterę rozemocjonowany. Działo się... Szkoda, że nie do końca... 

I w takim oto nagromadzeniu nieszczęść, dnia ostatniego zdarzyło się popołudnie bez deszczu. Zaczęło się od tego, że na kwaterę wpadł Jura (dyrektor łowiska) i zapytał, kto chce strzelić bobra. Najlepszy refleks wykazał kibic (Jan D.), ale odstąpił on przyjemność polowania Wiktorowi. I cóż zrobił nasz Kolega Wiktor? Ano, on po prostu pojechał, podszedł i strzelił. Polowanie zakończyła uroczysta oprawa, którą uświetniły sygnały grane na trąbce przez Jana P. 

I oto wreszcie stał się wieczór bez deszczu, co umożliwiło jedyne pogodne wyjście. Rozumiecie? Tylko jedno z dziewięciu. Królem i bohaterem wydarzeń ponownie został Wiktor. Poniżej jest odnośnik do opisu niesamowitych emocji, jakie przeżył. Było i przywabienie byka (przyszedł z 350 na 80 metrów), i strzały, i szarża 600-kilogramowego zwierza z 3 metrów...
Wieczorem, opowieściom i gratulacjom nie było końca. Całą kwaterę sygnałami napełnił Jan P., a szklaneczki zacnym trunkiem napełniał sam król wielkich łowów.
Trofeum zdobyte przez Wiktora to wielki, mocny badylarz. 24 godziny po wygotowaniu trofeum ważyło aż 15 kilogramów. Wstępna wycena to 307,44 pkt CIC - złoty medal. 

Na koniec słów kilka o towarzyszach łowów.